کد مطلب:312311 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:229
محبت و دین
در روایتی از امام باقر (ع) چنین نقل شده است:
... یا زیاد ویحك و هل الدین الا الحب الاتری الی قوله تعالی: «قل ان كنتم تحبون الله فاتبعونی یحببكم الله و یغفرلكم ذنوبكم»، اولا تری قول الله لمحمد (ص) «حبب الیكم الایمان و زینه فی قلوبكم» و قال: «یحبون من هاجر الیهم»؛ فقال: الدین هو الحب و الحب هو الدین [1] .
ای زیاد، وای بر تو! آیا دین چیزی جز محبت است؟ آیا به سخن خدا نمی نگری كه فرمود: «اگر خداوند را دوست می دارید از من پیروی كنید. در آن حال، خدا شما را دوست می دارد و گناهانتان را می بخشاید.» آیا نمی نگری كه خداوند به محمد (ص) فرمود: «ایمان را محبوب شما ساخت و آن را در دل های شما زیبا و
[ صفحه 170]
آراسته كرد.» و فرمود: «كسی را كه به سوی آنان هجرت كرده دوست می دارند.»
پس امام (ع) فرمود: دین همان محبت است و محبت همان دین است.
جمله ی پایانی روایت، چنان گویا و روشن است كه گویا حضرت، حقیقت دین را محبت و محبت را همان جوهر اصلی دین می داند.
اكنون كه نكات مختلفی را پیرامون «محبت» بررسی كردیم، بار دیگر به روایت رسول خدا (ص) توجه می كنیم: «... یأتیه قوم من محیینا...» یاوران حسین (ع) كه سر سلسله ی آن ها عباس ابوالفضایل (ع) است از محبان پیامبر و ائمه (ع) به شمار می آیند. آنان در واقع دوستان خدایند. آن ها گروهی هستند كه از معرفت و شناختی كامل به پیامبر (ص) و اهل بیتش (ع) برخوردارند و از سویی با چنگ زدن به دستگیره ی اطمینان بخش محبت به عالی ترین مرتبه ی ایمان نایل شده اند. آنان به بركت دوستی خدا، برخوردار از حقیقت دین گشته و خود را به زیور زیبایی های دوستان خدا آراسته و از نتایج بی شمار محبت الهی بهره مند شده اند. عباس (ع) كه خود متصل به خاندان وحی و از همین قبیله ی نور است - به یقین - از عالی ترین درجات معرفت و محبت به آنان برخوردار است؛ او كه رضای حسین (ع) را رضای خدا و معرفت او را معرفت خدا و محبت او را محبت خدا می داند، از برترین عشاق و والاترین شیفتگان حسینی است.
... یا زیاد ویحك و هل الدین الا الحب الاتری الی قوله تعالی: «قل ان كنتم تحبون الله فاتبعونی یحببكم الله و یغفرلكم ذنوبكم»، اولا تری قول الله لمحمد (ص) «حبب الیكم الایمان و زینه فی قلوبكم» و قال: «یحبون من هاجر الیهم»؛ فقال: الدین هو الحب و الحب هو الدین [1] .
ای زیاد، وای بر تو! آیا دین چیزی جز محبت است؟ آیا به سخن خدا نمی نگری كه فرمود: «اگر خداوند را دوست می دارید از من پیروی كنید. در آن حال، خدا شما را دوست می دارد و گناهانتان را می بخشاید.» آیا نمی نگری كه خداوند به محمد (ص) فرمود: «ایمان را محبوب شما ساخت و آن را در دل های شما زیبا و
[ صفحه 170]
آراسته كرد.» و فرمود: «كسی را كه به سوی آنان هجرت كرده دوست می دارند.»
پس امام (ع) فرمود: دین همان محبت است و محبت همان دین است.
جمله ی پایانی روایت، چنان گویا و روشن است كه گویا حضرت، حقیقت دین را محبت و محبت را همان جوهر اصلی دین می داند.
اكنون كه نكات مختلفی را پیرامون «محبت» بررسی كردیم، بار دیگر به روایت رسول خدا (ص) توجه می كنیم: «... یأتیه قوم من محیینا...» یاوران حسین (ع) كه سر سلسله ی آن ها عباس ابوالفضایل (ع) است از محبان پیامبر و ائمه (ع) به شمار می آیند. آنان در واقع دوستان خدایند. آن ها گروهی هستند كه از معرفت و شناختی كامل به پیامبر (ص) و اهل بیتش (ع) برخوردارند و از سویی با چنگ زدن به دستگیره ی اطمینان بخش محبت به عالی ترین مرتبه ی ایمان نایل شده اند. آنان به بركت دوستی خدا، برخوردار از حقیقت دین گشته و خود را به زیور زیبایی های دوستان خدا آراسته و از نتایج بی شمار محبت الهی بهره مند شده اند. عباس (ع) كه خود متصل به خاندان وحی و از همین قبیله ی نور است - به یقین - از عالی ترین درجات معرفت و محبت به آنان برخوردار است؛ او كه رضای حسین (ع) را رضای خدا و معرفت او را معرفت خدا و محبت او را محبت خدا می داند، از برترین عشاق و والاترین شیفتگان حسینی است.
[1] وسائل الشيعة، ج 11، ص 435.